5. Kuala Lumpur, Cameron Highlands & Panang

Blog nummer vijf! Johan is inmiddels ontslagen uit het ziekenhuis, Bernie heeft de afgelopen dagen ook bij thuiskomst in het ziekenhuis gelegen met dengue! Het Nederlandse meisje heeft 3 ribben gebroken, en ik heb hopelijk nog genoeg karma op mijn rekening staan om veilig thuis te komen.

Ik was weer terug in Puerto Princesa. Gister heb ik Balut gegeten, onder het mom 'alles proberen'. Het is een ei en de Filipijnen vinden het heerlijk. Ik vond het iets minder. Googlen is op eigen risico. 
De wekker gaat weer achterlijk vroeg. Na een kop koffie met JR, die volgensmij altijd wakker is, ga ik naar het vliegveld. Er staat een rij voor incheckbalie van koffers, dus gaat mijn backpackje ook in de rij staan. Het regent, de grondstewards delen paraplus uit voor het kleine stukje van de gate naar het vliegtuig. Nog nooit gezien, goeie service! Er zijn nog meerdere vrije rijen in het vliegtuig dus ik claim er eentje. Aangekomen in Manila ga ik een rondje lopen in de stad. De regen heeft plaatsgemaakt voor een bloedhete middagzon. Ik wil souvenirs kopen maar ik heb echt geen idee wat jullie leuk vinden. Sowieso vind ik buiten het vliegveld geen enkele souvenirwinkel, alleen maar kleine smerige straatjes waar ik gebukt doorheen moet lopen anders stoot ik mijn hoofd. Na 3 uurtjes dwalen ga ik maar vast terug naar het vliegveld. 

Over 5 uur gaat mijn vlucht. Ik heb de documantaire HUMAN (Extended version) gedownload. Deze staat op YouTube, bestaat uit drie delen, duurt in totaal 5 uur en ik moet het kijken op aanraden van een stel hostelhippies. Waarschijnlijk is het het meest linkse wat ik ooit hebt gezien. Mijn mobiel is bijna leeg en ik heb nog 1000 peso's in mijn portomonee dus ik heb de meest luxe toko op het vliegveld uitgezocht, mobiel opladen, mezelf in een comfortabele fauteuil genesteld, doppio espresso erbij, brownie, en nu heb ik nog 930 peso's over.

Ik heb mij nog niet verdiept in Maleisië, dus ik lees wat reisblogs en kijk wat filmpjes: Kuala Lumpur betekent 'modderige samenloop', ik weet niet welke conclusie ik daaruit moet trekken. Nog een espressootje. Dumplings eten, espressootje, goeie koffie hebben ze hier! In het vliegtuig kijk ik de rest van de docu. Ik kan niet stoppen met kijken, het is serieus een goede documentaire! Dus mocht je je vervelen... 

Het vliegtuig heeft een uur vertraging. In KL is het 04.00 uur. Ik moet een uur wachten tot de trein rijdt want een taxi vind ik zonde van het geld. Mijn cafeïnerush heeft plaatsgemaakt voor een dipje, ik ben gesloopt! Als een zwerver ga ik in de aankomsthal tegen mijn backpack liggen.

Geld pinnen, weer een andere currency dus dat is altijd even wennen. Het kleinste briefgeld dat ze hebben is 1 Ringgit: € 0,20. Ik haal op het vliegveld een ontbijtje bij de subway. Dit zijn de broodjes zoals wij ze thuis ook kennen maar dan voor ongeveer éénvijfde van de prijs. Ik heb de trein van 5:30. Voor 15 euro heb ik een treinticket naar de stad + onbeperkt metroën voor 3 dagen: prima deal. Bij de eerste overstap van trein op metro heb ik meteen al bonje: de poortjes gaan niet open: mijn kaart heb ik volgens de computer op 28 juli gekocht dus is hij niet meer geldig. Pas nadat ik de stempel in mijn paspoort laat zien waarop staat dat ik 3 augustus ben aangekomen gelooft hij mij pas. 

Hopen dat ze in het hostel mijn bed al klaarhebben, de kans is groot dat ik pas na 14.00 kan inchecken. Ik ben geen tijdzone overgevlogen maar na een nachtje doorhalen is wel je hele ritme uit balans. 7 uur kom ik aan in mijn hostel, mijn bed is al opgemaakt! Douchen, was afgeven, 5 over 7 lig ik in bed. 

Uurtje of 12 eruit, beetje kletsen met hostelgenoten over de stad: KL is just a big city, nothing to do here actually. De zon schijnt! Eindelijk!! Ik pak de monorail naar downtown. Ik sta met mijn hoofd tegen het plafond. De haltes worden niet omgeroepen en ik moet flink bukken om door de ramen te kijken dus met de GPS op mijn mobiel moet ik ongeveer zien waar ik eruit moet. In downtown zie de 450 meter hoge Petronas-towers. In een shoppingcenter koop ik slippers. Na een paar uur slenteren door de stad ga ik naar het KLCC-park waar je goed de zonsondergang kan zien met de skyline. Terug in het hostel spreek ik met Judy, een Engelse die in het hostel werkt omdat ze 15 maanden aan het reizen is en blut is. Ik spreek Johan nog, hij is uit het ziekenhuis ontslagen en pakt deze week nog het vliegtuig naar huis

Vandaag uitgeslapen, 9 uur mijn bed uit. You're up early? Zegt Judy. No, I'm not. Ik ga naar the Batu Caves. Weer een andere ov-aanbieder dus weer een andere ov-kaart. Dat openbaar vervoer hier is niet allemaal vanzelfsprekend. Ligt misschien aan mij. In de trein hangt een lijst met dingen die niet mogen waaronder kauwgom kauwen en 'Indecent Behaviour' zoals iemand een kus geven. Nja, dat moet ik dan maar respecteren.

De Batu-grot wordt bewaakt door een 45 meter hoog gouden beeld van Murugan en een leger aan apen. Deze apen gritsen alles wat eetbaar is uit de handen van de toeristen, die op hun beurt elke beweging van de apen vastleggen met hun telefoon. Een steile trap leidt naar de grot in de berg. Er zijn werklui bezig met het zwart verven van de grot, waarom? Keine anung. Naast de grote grot is er ook nog the Darkcave. Voor een klein bedragje krijg je een helm en mag je begeleid de grot in. Voor de grot vraagt een overduidelijk Nederlandse familie mij in het Engels of ik een foto van ze wil maken. Even mee zitten kletsen, de Darkcave is volgens hun niets an, dus die sla ik over. Ik ga door naar de Thean Hou tempel. Vanaf het treinstation is het zo'n 5 km lopen naar de tempel, het is bloedheet zo midden op de dag. Ik loop door Seputeh, een soort Hollywood: een bergachtige wijk vol riante villa's. Voor ik de Chineze tempel in mag moeten de schoenen uit. Er hangen honderden rode lantarens in de tempel. Vanaf de tweede verdieping heb je een mooi uitzicht over de stad.

Naast de tempel scoor ik een bak mie, neem de maps erbij, ik geloof dat ik het meeste wel heb gezien in de stad. Dan maar tijd verdrijven in de gigantische shoppingmalls. Het gevaar is dan wel dat ik allemaal dingen ga kopen die niet in mijn backpack passen. Na een dinertje in Chinatown spreek ik af met Belal in het Traders hotel op de 33e verdieping waar een skybar is. Zn vriendin en twee vrienden van hem zijn er ook. 

Het is een behoorlijk chique tent. Corona's voor 7 euro, zwembad midden in de club. Het was wel weer leuk om Belal te spreken. Om een uurtje of 12 hou ik het voor gezien. In het hostel heb ik nog geschaakt tegen Yassir, we kregen veel bekijks, ik verlies. 

Om 6 uur gaat de wekker. Het is een uurtje ov-en naar de busterminal. Het advies is om 's nachts te reizen, dan bespaar je tijd en hostelkosten, maar ik kan dus echt niet slapen in een bus. De bus heeft vertraging. Als we de snelweg af gaan moeten we nog twee uur rijden door de bergen. Het is een smalle weg met onoverzichtelijke bochten en een diep ravijn op rechts. Ik heb me wel eens veiliger gevoeld, maar gelukkig heeft de chauffeur zwarte band busbesturen, hij manoeuvreerde zijn wagen meerdere keren volgas door onmogelijke gaten. 14.30 kom ik aan in de Cameron Highlands. De temperatuur hier is een verademing na de broeierige stad: net warm genoeg voor een t-shirt maar net fris genoeg om hem niet te hoeven uitwringen na een kilometer lopen. Het hostel is vrij nieuw, je slaapt als bijen in een honingraat. Ik informeer naar georganiseerde wandeltochten maar die zijn er niet, je moet zelf maar op pad met je GPS. ik krijg een mooie route voor morgen aangewezen en ga voor nu in het stadje kijken. Overal staan afbeeldingen van aardbeien, die naast de thee iconisch zijn voor the Cameron Highlands. Onderweg kom ik een hike van 6km tegen naar de Parit- en de Robinson falls, die doen we wel even. Na een bord curry terug naar het hostel. De gemeenschappelijke ruimte zit vol stille Chinezen, heb ik niet echt aanspraak mee.

De wandeling die ze mij in het hostel aanraadde is 14 kilometer, dus ik begin 's ochtends vroeg. Na de eerste honderd meter zit ik al vast achter een groep slenterende ANWB-pensionada's met Human Nature jassen. Het zijn zeer smalle en steile weggetjes die je soms door de bebossing niet meer ziet, een flinke klim. De boomstronken vormen een trap naar boven de berg op. Vanaf de berg heb je een uitzicht op, ja, niets, het is bewolkt. Lekker dan. Bergafwaarts was onwijs modderig, op sommige stukken lag een touw klaar waarmee je kan abseilen via de steile modderige wand. Als ik het ergste heb gehad loop ik langs druivenvelden, aardbei-kassen en moestuinen met peterselie, aubergines en prei. Na 4 uur kom ik aan bij een viewpoint aan de grote weg. Je kijkt uit over de theevelden. Vanaf hier terug naar de stad is zo'n 6km maar niet echt veilig om langs de weg te lopen waar de buschauffeur gister zijn wagen als een soort kamikaze-piloot met 80 door de onoverzichtelijke bochten gooide. Ik vraag of er een bus gaat maar die bestaan hier niet. Dan gaan we maar liften.

Ik mijn zwoele gezicht opzetten en met mijn duim omhoog langs de weg staan. Ik wil niet pochen, maar de vijfde auto stopte al. Chang in zijn pick-up, vrolijke vent, zit in de bloemen en is al eens in Nederland geweest voor werk. Ik vertel mijn Maleisië-plan en hij vindt het allemaal prachtig! Na 5 minuutjes zijn we in het stadje. Mijn benen zijn loodzwaar, dat wordt spierpijn morgen. Ik ga eten bij een Indiaas tentje, ik vraag om curry met naanbrood waarna dat mannetje met zijn hoofd schudt dus ik denk, oh dat hebben ze niet. Dus ik bestel wat anders: vegatables met dahli. Niet bij stilgestaan dat alle Indiërs met hun hoofd schudden om iets te bevestigen. Na 10 minuutjes heb ik beide gerechten voor mijn neus staan. Uiteindelijk zo goed als het hele naanbrood aan een meneer en jochie naast mij gegeven. Na een potje Shithead met twee Duitsers in het hostel duik ik mijn hokje in, morgen vroeg de bus naar Penang.

De wekker gaat vroeg, mijn bus ook. Het is 5 uur rijden naar Penang, een eiland aan de NoordWest-kust van Maleisië. De grote stad heet Georgetown, net als de hoofdsteden van de Kaaiman eilanden en Guyana en 24 steden in the United States. Bedenk eens iets originelers jongens! De bus zet ons af bij de veerpont. Een enkeltje kost € 0,24. Aangekomen in het hostel. Ze spelen hier de hele dag muziek uit Disneyfilms. In de slaapzaal spreek ik Anya uit Toronto, we gaan eten in Little India met een ander meisje dat in dezelfde bus zat als Anya. Het restaurant werd ons aangeraden door het hotelpersoneel. Erg lekker gegeten! Voor nog geen euro pp. We doen een rondje streetart in de binnenstad van Georgetown. Alle kunstwerken staan op Maps.me maar soms moet je goed zoeken. 

Terug in het hostel spreken we James uit Londen en Femke uit Friesland en met zn vijven gaan we streetfood halen. Bij één stalletje is het wel erg druk dus daar gaan we ook bij staan. Mie met teryakisaus en groenten. Met de kaart erbij gaan we op zoek naar een leuk tentje om wat te drinken. James vindt op Maps.me een 'secret bar' dus die willen wij wel eens zien. Komen we er aan, is het gewoon een bar met op de gevel in koeienletters SECRET BAR, en er is geen hond binnen. We lopen langs de Tipsy Tiger, een partyhostel die ik expres niet heb geboekt omdat ik nog wel een beetje wil kunnen slapen. Binnen is het gezellig druk. Om middernacht gaat de muziek uit en wordt er omgeroepen dat we allemaal wegmoeten omdat ze geen vergunning hebben voor na 12en. Dan blijkt dat het buiten regent, en hard ook! Er ligt al 20cm water in de straten en de regen komt bijna horizontaal de straat in.  We krijgen een plastic zak voor onze spullen en zetten het op een rennen, wat niet bepaalt lukt op slippers in de met water gevulde straten. Gelukkig heb ik een zwembroek aan en hebben ze warme douches in het hostel. 

Het plan: Vandaag ga ik een scooter huren en het eiland rond. Morgen pak ik de boot naar Langkawi, een eiland tegen de grens van Thailand, en vanaf daar vlieg ik zondag weer naar huis. Gaat snel zo!