4. Palawan 2

Mijn laatste dagje op de Filipijnen! Morgen zie ik hopelijk weer de blauwe lucht in Maleisië. Ik was gebleven in Port Barton waar ik het busje pakte naar El Nido

Het komt met bakken uit de lucht zetten. Het busje is minder vol dan de heenweg. Na drie uurtjes komen we aan in El Nido. Ik zat in de bus met Michael, een kerel uit Israël die ik sinds gister ken. Hij is een professioneel balletdanser. 

We komen aan bij het Outpost hostel. Echt een fantastische tent! Drie vrienden runnen de toko sinds vorig jaar, er is wifi, gezellige medewerkers, muziek, leuke mensen, er worden spellen georganiseerd. Met Bernie en Michael boek ik de A-tour voor morgen: een hele dag eilandjes hoppen en snorkelen.

Voor nu lopen we naar het strand een stukje verderop. Het is behoorlijk klauteren over natte stenen. Als we er bijna zijn gaat mijn slipper kapot. Helemaal ruk want ik heb al een wond onder die voet. Ik besluit alvast terug te klauteren. Die wond is moeilijk schoonhouden maar het zoute zeewater helpt wel denk ik. In het hostel loopt het inmiddels vol met backpackers die terugkomen van de tours. 17:45, tijd voor de sunset-shot. Iedereen krijgt een shotje en voor we proosten houdt de eigenaar een speech op het strand waarna iedereen als wolven moet huilen en er geproost kan worden. Ik ga vroeg naar bed, morgen vroeg de tour en ik ben nog steeds verkouden.

Om 9 uur wordt iedereen voor de tour verzameld in het hostel. Het regent, verrassend... Met twee boten gaan vandaag we langs vijf locaties. De boten liggen zeker 100 meter voor de kust en we worden geacht erheen te lopen. Het water komt ongeveer tot aan je borst. Bij mij tot m'n navel. Met de tassen boven ons hoofd waden we in de regen naar de boot. Flink spijt dat ik mee ga.

In boot maken we kennis met de crew: gezellige lokale ADHD'ers die goed Engels praten en de sfeer er lekker inhouden. De eerste stop is een onbewoond eilandje met een standje en een aantal palmbomen. Er staat een rots in het water bij het strand. Michael klimt erop en tilt even één been verticaal de lucht in. Vervolgens ben ik aan de beurt... nja, de foto volgt nog. We spelen voetbal met wat andere jongens. Het is gestopt met regenen. Na een halfuurtje gaan we door naar de tweede plek: het onbewoonde 'snake island'. De naam doet vermoeden dat het niet per se veilig is daar, maar het eiland dankt haar naam aan de slangvormige zandbank die het eiland met het vasteland verbindt. Het is nu geen eb dus we lopen door het water over de zandbank naar het eiland. Op het eiland is een uitzichtspunt. 

Halverwege de zandbank drijft een vlot waarop een soort bar staat. Hier gaan we lunchen. We zijn met ongeveer 40 man. Het drijvende vlot was ineens niet zo drijvend meer. Honden zwemmen van het vaste land naar het vlot omdat ze weten dat er eten is. We hebben er heerlijk gegeten. Door naar het volgende eiland waar we snorkelen. Het water is niet helder dus heel indrukwekkend is het niet. De vierde spot is een lagoon. We krijgen een kayak per tweetal en peddelen naar binnen. Het peddelen gaat onwijs goed, Michael en ik varen iedereen voorbij. Het is er prachtig, het water is helder, er zijn een paar tunnels waar je doorheen kan peddelen. We zien een grote hagedis chillen op een rots. Onderweg naar de laatste spot besluit AJ, één van de ADHD-matrozen een spel te doen aan boord: je telt van één naar honderd, ombeurten zeg je een nummer maar bij cijfers in de tafel van 3 moet je klappen en bij cijfers in de tafel van 11 klap je twee keer. Na een halfuur zijn we nog steeds niet verder gekomen dan 22. De laatste spot was Small Lagoon, we gaan weer met kayaks de lagoon in en zoals de naam doet vermoeden is deze kleiner dan de anderen. Heel mooi! Na wat potjes 7Up en Zerozero komen we terug in het hostel.  

In het hostel krijg ik van Dennis, de eigenaar, slippers die zijn achtergelaten door iemand. Ze passen, ongeveer. 's Avonds hangen we in het hostel, ik speel beerpong met Luca tegen een stel Ieren, maar ga wel al vroeg het mandje in. 

Ik word wakkergeschud door Michael: Tour C gaat door! Deze tour is door het slechte weer al weken gecanceld maar de kapitein laat hem vandaag doorgaan. We moeten nog vier mensen recruiten voor ze gaan varen. Zonder ontbijt of ook maar een kop koffie stap ik de boot op. De koffie hier is sowieso niet te hachen trouwens. Slappe zanderige modder. Aan boord zijn onder andere drie Ausies met matchende speedo's. Hilarische gasten. De zon is op, het is bloedheet, eindelijk!

We snorkelen, er is veel koraal, veel vissen, scholen met visjes ook. We gaan door naar Secret Beach. Er is een tunnel die de zee verbindt met het in een lagoon gelegen strand. Zo secret is het niet want het is er behoorlijk druk. Door naar de lunch op een klein eilandje. Net als de lunch op is begint het te regenen. Het is koud aan boord. Onderweg naar 'Helicopter island' spelen we een spel waarbij iedereen een nummer krijgt aangewezen, en omdat sommigen mijn naam moeilijk vinden heet ik voor de rest van de dag 'Seven'. Een Koreaanse aan boord dacht dat we naar 'Harry Potter eiland' gingen dus die kwam van een koude kermis thuis. Die twee Koreaanse meiden hebben de hele trip alleen maar foto's gemaakt van elkaar. Alsof ze modellen zijn gaan ze ombeurten om de neus van de boot zitten enzo. Ze doen ook om het halfuur make-up op. Aparte meiden. We komen aan bij een lagoon, het is er mooi en niet druk. 

Terug in het hostel doen we weer de sunset shot en natuurlijk het huilen als wolven. Jezus is vandaag naar een ziekenhuis geweest in El Nido: hij heeft degue. Het Nederlandse meisje, die ook al een tijdje met ons meereisd gaat met hem naar grote stad, ik ga morgen ook alvast om haar af te lossen als zij vertrekt. Mijn vlucht gaat over twee dagen vanuit Puerto Princesa. 

Vandaag is het weer bewolkt en regenachtig. Mijn bus gaat om 13.00 dus ik kan rustig aan ontbijten: vers fruit van de markt. In het hostel verdiep ik mij een beetje in Maleisië. Belal, een kerel die ik in HongKong leerde kennen woont in KL en heeft al een hoop georganiseerd, samen met vrienden van hem gaan we zaterdag op pad.
Mijn busje komt pas na twee uur opdagen. De chauffeur excuseert zich en staat erop dat ik voorin kom zitten, wat behoorlijk krap is met z'n drieën. De chauffeur zit de hele tijd appen en rijdt daarom rustig. De kerel tussen mij en de bestuurder in kijkt de hele weg The Voice of the Philippines. Zonder oordopjes...

Johan heeft de dengue goed te pakken en ligt nu in het christelijke ziekenhuis waar hij in ieder geval een nachtje moet blijven. In het ziekenhuis komen naast doktoren en verpleegkundigen ook gelovigen langs om met je te bidden. Johan's nickname is dus Jezus, hij lijkt sprekend op alle beeldjes en posters in de ziekenboeg. We zitten te grappen dat hij maar langs de kamers moet gaan om mensen te zegenen. 

In het hostel in Puerto Princesa ben ik weer door de overenthousiaste JR ontvangen. Ik ben nog steeds Don Fabion, 'the Don'.

Het Nederlandse meisje heeft wat lokale vrienden gemaakt tijdens surflessen in het Noorden. Ze wonen in de buurt en komen langs in het hostel. Hele aardige gasten, echt mee gelachen. Naarmate de avond blijkt dat ze naast 'surfinstructor' ook een goed betaald "bezorgersbaantje" hebben, en niet bij de post. Ze hebben behoorlijk wat sterke verhalen over hun avonturen. 

De wekker gaat vroeg. Na een bezoekje aan de markt en het winkelcentrum ga ik langs het ziekenhuis. Het gaat goed met hem, zijn platelets zijn nog laag maar hij voelt zich al veel beter dan gister. Na een paar uur chillen met Johan ga ik terug naar het hostel en huur ik een scooter voor een middagje. Ik ga op aanraden van hostelgenoten naar de Iwahig Prison. Schijnt erg indrukwekkend te zijn.

Als ik aankom staat het hek al open, ik kan zo doorrijden naar binnen. Apart. Je komt eerst de minimum compound tegen en als je verder doorrijdt kom je bij de recreatiehal. Daar voeren de gevangenen een dansje op en vragen ze je om souvenirs te kopen. Ik ga zitten bij een vent van 29 die Sean heet. Ik heb tandenborstels en wat blikjes cola meegenomen. Hij vertelt over de gevangenis, het is hier veel beter dan in Manila, je komt hier als je je goed gedraagt. Ik mag een foto van hem nemen. We spelen vier op een rij en lachen om een stel onwijs dikke toeristen die binnenkomen. Ik heb Sean niet gevraagd waarom hij vastzit, dat leek mij ongepast. Hij voelt zich wel schuldig tegenover zijn zoontje van 7. Hij laat mij een foto van hem zien. Voor ik wegga geef ik mijn laatste colaatjes en tandenborstel aan Joshua. Ook van hem mag ik een foto maken. Allemaal erg onrealistisch als je er bij stilstaat dat deze jongens bijna allemaal vastzitten voor moord dus ik moet geen medelijden hebben. Het was een rare ervaring. 's Avonds ga ik weer langs het ziekenhuis. Het regent keihard en de bliksem slaat dichtbij in met een gigantische klap. Het is eigenlijk maar een kwartiertje lopen maar ik pak toch maar een tricycle. Het gaat niet helemaal oké met hem, de bloedtest had niet het gewenste resultaat. Hij moet nog zeker twee nachten blijven. the poor guy.

Morgenochtend pak ik het vliegtuig naar Manila dus dan staat Johan er alleen voor. In Manila moet ik mezelf 8 uur vermaken voor ik mijn volgende vlucht pak naar Kuala Lumpur. Ik heb inmiddels ook mijn terugvlucht geboekt, de 13e ben ik weer thuis. Tot snel!