10. Pai
Sawadee krap, blog nummer 10! Still save and sound!
Ik was aangekomen in Pai, Noord-Thailand. Het is een kwartier lopen naar mijn hostel 'Spicy Pai'. Pai is een klein dorpje op 3 uurtjes van Chiang Mai. Er valt hier niet zo heel veel te beleven: een grote witte buddha, een kleine canyon en een gezellige nightmarket. Toch heeft iedereen die ik ben tegengekomen onwijs leuke verhalen over dit dorpje. Sommigen verbleven hier zelfs meerdere weken. Waarom? De relaxte sfeer. Naast mij in het hostel zit een meisje met haar ouders te facetimen. Zij heeft ook moeite met het uitleggen van de charme van Pai. Het hostel is het goedkoopste hostel so far. Ik slaap met 19 anderen op bamboe bedjes in een bamboe hutje van een aantal palen en een dak. Geen muren, slechts een klamboe. De common area is ook een bamboehut met een stel hangmatten en een fantastisch uitzicht op de bergen.
Ik loop terug naar het centrum. Hier is de night market begonnen. Het is er inderdaad gezellig druk. Veel foodstalls met zeer goedkope lekkernijen. Het zijn kleine porties. Lekker is dus meer dan één vinger lang hier. Ik probeer vegetables in deeg, een soort avocadopizza-achtig ding en koop een bak aardbeien. Terug in het hostel spreek ik wat gezellige mensen in de gemeenschappelijke bamboehut. Ook kom ik een Canadees meisje tegen die ik ook in Vietnam had ontmoet. Met Noorwegen, Duitsland en Schotland gaan we de stad in. Heb je wel eens Schotten met elkaar horen discussieren? Hilarisch!
We gaan naar de Buffalo bar. Hier speelt een live bandje. Na een paar nummertjes stoppen ze voor een pauze. Een van de Duitse jongens is zo brutaal om te vragen of hij op de elektrische gitaar mag spelen en de andere Duitser pakt de basgitaar. Ik neem plaats achter het roestige drumstel en we beginnen wat te jammen. De Duitse vrienden zitten samen in een metalband, maar bij gebrek aan distortion spelen ze blues en funk. De Thaise zanger wil meedoen, maar heeft wel maar een beperkt repertoire. Wel leuke nummers though! We spelen Could you be loved, Sweet Home Alabama, Wonderwall, Thinking out loud en Message in a bottle. Bij Wonderwall en Bob Marley zongen er een hoop mee. Dat was wel echt gaaf! Achteraf zette de eigenaar van de bar onze tafel vol met eten, free of charge. Of we morgen weer willen komen.
De dag erna loop ik voor de zoveelste keer naar het centrum. Ik huur er een scootertje. Kosten: 100 bath per 24 uur. Dat is zo'n 2,50 euro. De helm past niet helemaal, er zitten een hoop krassen op de kappen, de tank is leeg en de achterband is zo glad als een babyhuidje, maargoed. Ze zeggen dat het onmogelijk is om in Pai te verdwalen. Ik zal ze waarschijnlijk het tegendeel bewijzen. Ik rij naar The Big White Buddha, The War Bridge en Pay Canyon. The Big White Buddha staat hoog in de bergen, vlak bij mijn hostel. Het uitzicht over de valley is prachtig. The War Bridge is in 1944 door de geallieerden verwoest en in 1973 door een overstroming getroffen. De brug is onmisbaar voor de bevolking dus werd hij steeds weer opgebouwd. Pay Canyon is een soort van mini Grand Canyon.
Ik duik een terrasje op voor een kop koffie: een dubbele espresso. Ik krijg twee losse espresso. Ze vond het wel raar dat ik er twee tegelijk bestelde. Gekke Nederlanders. Op mijn terugweg rijd ik langs een politiepost. Ik was al gewaarschuwd dat er meerdere politieposten zijn in de omgeving van Pai en dat ze graag toeristen geld afhandig maken. Ik heb mijn mobiel met camera naar voren gericht in een hoesje op mijn nek hangen.Een van de acht agenten gebaart dat ik moet stoppen, dus ik remmen. Toen ik stilstond mocht ik weer doorrijden. Prima!
Terug in het hostel chil ik weer met de Duitsers. We besluiten om weer naar de Buffalo Bar te gaan. De band heeft vakantie en de bassist heeft zijn basgitaar meegenomen dus we jammen met zn tweeen een beetje. Het klinkt niet zo leuk als gister. Na een kwartiertje gaan we naar een andere tent: De Yellow Sun Pai Bar. Het is er superdruk en een liveband speelt er reggae.
De dag erna ga ik met het meisje uit Zweden ontbijt scoren in de stad. We besluiten om Split Land te bezoeken. We zijn er de enige. Split land is ontstaan in 2008 na een aardverschuiving. De boer die het land bezit verbouwt groenten, fruit en kruiden. De toegang is gratis en we krijgen gratis eten en drinken. De boer is superaardig en vertelt ons over 2008. We krijgen zoete aardappel met zout voorgeschoteld, papaya, gedroogde banaan, een soort van jam, bramen, pinda's en zelfgemaakte sap van passievrucht. Splitland zelf was ook best interessant. Het is niet heel groot. We zien veel grote gekleurde hagedissen. We geven de boer een fooi en hij neemt het aan alsof het een miljoen is.
Op de terugweg worden we staande gehouden door oom agent: of ik even mijn rijbewijs wil laten zien, of het Zweedse meisje mijn vriendin is, en of hij een selfie met ons mag maken. Ja, was wel apart. Hij bekeek mijn rijbewijs en vroeg aan mij of mijn rijbewijs ook geldig was voor motorbikes. Alsof ik dan 'nee' ga zeggen. Maargoed, we mochten doorrijden. Prima! Je hoort veel verhalen van hostelgenoten die geld moesten betalen for no reason, dus daar zijn we mooi onderuit gekomen. Vanavond wordt er een barbecue georganiseerd door het hostel. Er doen meer dan 50 man mee. Het gaat regenen dus gaan we met zn allen in de gezamelijke bamboehut zitten. Dat was erg gezellig.
De dag erna lever ik mijn scooter in en word ik om 12 uur opgepikt door de minivan. Ik neem afscheid van de groep en van het vriendelijke hostelpersoneel. Na drie uurtjes ben ik weer in Chiang Mai. Het is er een stuk rustiger dan toen met Songkran. Nadat ik ben ingecheckt besluit ik naar de kapper te gaan. Mijn haar is nog nat van de douche maar het moest weer gewassen worden bij de kapster. Dit doet ze door een massagetafel voor de wasbak te zetten. Lekker onhandig. Vervolgens laat ze mij weten dat mijn haar er echt niet uitziet maar dat ik niet bang moet zijn want ik zal hier naar buiten lopen als de meest sexy man op aarde. Dat is een flinke belofte, maar klinkt goed toch? Nou, schaar erin. Ze heet Christy en zonder aarzelen legt ze haar hele levensverhaal op tafel. Ze is gescheiden maar het leven is een groot leerproces en hapiness staat altijd op #1 dus soms moet je nou eenmaal moeilijke besluiten nemen. Wijze taal voor iemand van 28. "Zal ik je wenkbrauwen ook doen" sure, if you think it's necessary". Hats, wenkbrauw weg. Ik zeg pfoe, dat is wel heel erg kort. " Zal ik die ander ook doen?" Ja natuurlijk! 'Weet je wat het is', zegt ze. 'De haartjes boven op je wenkbrauwen zijn blond'. Dus ik moet maar mascara kopen om vervolgens elke dag mijn wenkbrauwen te makeuppen? Ja inderdaad, maar ze wilde het ook wel permanent voor me kleuren. Ik heb vriendelijk bedankt. Ik loop liever een paar weken voor lul. Mijn haar is nog nooit zo kort geweest, maargoed, volgens Christy zie ik eruit als een jonge God. En dat voor een paar euro!
Ik ga weer langs bij de lady with the cowboy hat en dan vroeg naar bed. Om 5 uur gaat mijn wekker. Ik loop naar het vliegveld. Onderweg hap ik een 7eleven-tosti. Dikke tip voor iedereen die in de toekomst naar Thailand gaat: de Croissant Tuna-Salamon tosti is het lekkerst. Ja, ik heb ze allemaal geprobeerd ja. Behalve kaas-aardbei. Er zijn grenzen.
Bij het inchecken wordt mij gevraagd of ik het oke vind om weer naast de nooddeur te zitten. Ohjazeker! Beenruimte! Een uurtje later landen we op Bangkok. Iedereen klappen, Disney's Pocahontas themesong wordt aangezet, such a feelgood moment.
In Bangkok ga ik direct naar de ambassade van Myanmar: over 48 uur stap ik op het vliegtuig naar Mandalay en ik moet mijn visum nog regelen. Op de ambassade moet ik een formuliertje invullen met wel een hele hoop informatie, zelfs de kleur van mijn haar en ogen moet ik noteren. Morgen kan ik mijn visum afhalen, dus dat is mooi! In het hostel ontmoet ik dezelfde mensen als twee weken terug. Zij zijn een weekje naar Koh Tao geweest. Ook schuift er een man uit Texas aan. Hij is een gepensioneerde Navy-veteraan van 50. Hele relaxte vent. We hebben het over verschillende landen die we hebben bezocht en over muziek. Deze man heeft Frank Sinatra twee keer live gezien! Hoe tof is dat!
Weer een dag rondslenteren in Bangkok. De hele dag heb ik gelopen. Tegen de avond besluit ik terug te gaan. Ik ben aan de noordzijde van de stad. Dan blijkt dat de boot niet meer vaart na 18.00 uur. Een taxi is relatief prijzig dus ik besluit te lopen. 3 uur later terug in het hostel. Gesloopt! Inchecken, douchen en m'n bed in.
Vanmorgen heb ik de skytrain en de trein naar het vliegveld genomen. Ik vlieg ik vanaf een kleiner vliegveldje ten noorden van Bangkok. Na de skytrain en de metro stap ik op de trein. Een kaartje kost 7 eurocent. Over 2 uurtjes vlieg ik naar Mandalay, Myanmar: het vierde en laatste land van mijn trip.
Groetjes!
Ik was aangekomen in Pai, Noord-Thailand. Het is een kwartier lopen naar mijn hostel 'Spicy Pai'. Pai is een klein dorpje op 3 uurtjes van Chiang Mai. Er valt hier niet zo heel veel te beleven: een grote witte buddha, een kleine canyon en een gezellige nightmarket. Toch heeft iedereen die ik ben tegengekomen onwijs leuke verhalen over dit dorpje. Sommigen verbleven hier zelfs meerdere weken. Waarom? De relaxte sfeer. Naast mij in het hostel zit een meisje met haar ouders te facetimen. Zij heeft ook moeite met het uitleggen van de charme van Pai. Het hostel is het goedkoopste hostel so far. Ik slaap met 19 anderen op bamboe bedjes in een bamboe hutje van een aantal palen en een dak. Geen muren, slechts een klamboe. De common area is ook een bamboehut met een stel hangmatten en een fantastisch uitzicht op de bergen.
Ik loop terug naar het centrum. Hier is de night market begonnen. Het is er inderdaad gezellig druk. Veel foodstalls met zeer goedkope lekkernijen. Het zijn kleine porties. Lekker is dus meer dan één vinger lang hier. Ik probeer vegetables in deeg, een soort avocadopizza-achtig ding en koop een bak aardbeien. Terug in het hostel spreek ik wat gezellige mensen in de gemeenschappelijke bamboehut. Ook kom ik een Canadees meisje tegen die ik ook in Vietnam had ontmoet. Met Noorwegen, Duitsland en Schotland gaan we de stad in. Heb je wel eens Schotten met elkaar horen discussieren? Hilarisch!
We gaan naar de Buffalo bar. Hier speelt een live bandje. Na een paar nummertjes stoppen ze voor een pauze. Een van de Duitse jongens is zo brutaal om te vragen of hij op de elektrische gitaar mag spelen en de andere Duitser pakt de basgitaar. Ik neem plaats achter het roestige drumstel en we beginnen wat te jammen. De Duitse vrienden zitten samen in een metalband, maar bij gebrek aan distortion spelen ze blues en funk. De Thaise zanger wil meedoen, maar heeft wel maar een beperkt repertoire. Wel leuke nummers though! We spelen Could you be loved, Sweet Home Alabama, Wonderwall, Thinking out loud en Message in a bottle. Bij Wonderwall en Bob Marley zongen er een hoop mee. Dat was wel echt gaaf! Achteraf zette de eigenaar van de bar onze tafel vol met eten, free of charge. Of we morgen weer willen komen.
De dag erna loop ik voor de zoveelste keer naar het centrum. Ik huur er een scootertje. Kosten: 100 bath per 24 uur. Dat is zo'n 2,50 euro. De helm past niet helemaal, er zitten een hoop krassen op de kappen, de tank is leeg en de achterband is zo glad als een babyhuidje, maargoed. Ze zeggen dat het onmogelijk is om in Pai te verdwalen. Ik zal ze waarschijnlijk het tegendeel bewijzen. Ik rij naar The Big White Buddha, The War Bridge en Pay Canyon. The Big White Buddha staat hoog in de bergen, vlak bij mijn hostel. Het uitzicht over de valley is prachtig. The War Bridge is in 1944 door de geallieerden verwoest en in 1973 door een overstroming getroffen. De brug is onmisbaar voor de bevolking dus werd hij steeds weer opgebouwd. Pay Canyon is een soort van mini Grand Canyon.
Ik duik een terrasje op voor een kop koffie: een dubbele espresso. Ik krijg twee losse espresso. Ze vond het wel raar dat ik er twee tegelijk bestelde. Gekke Nederlanders. Op mijn terugweg rijd ik langs een politiepost. Ik was al gewaarschuwd dat er meerdere politieposten zijn in de omgeving van Pai en dat ze graag toeristen geld afhandig maken. Ik heb mijn mobiel met camera naar voren gericht in een hoesje op mijn nek hangen.Een van de acht agenten gebaart dat ik moet stoppen, dus ik remmen. Toen ik stilstond mocht ik weer doorrijden. Prima!
Terug in het hostel chil ik weer met de Duitsers. We besluiten om weer naar de Buffalo Bar te gaan. De band heeft vakantie en de bassist heeft zijn basgitaar meegenomen dus we jammen met zn tweeen een beetje. Het klinkt niet zo leuk als gister. Na een kwartiertje gaan we naar een andere tent: De Yellow Sun Pai Bar. Het is er superdruk en een liveband speelt er reggae.
De dag erna ga ik met het meisje uit Zweden ontbijt scoren in de stad. We besluiten om Split Land te bezoeken. We zijn er de enige. Split land is ontstaan in 2008 na een aardverschuiving. De boer die het land bezit verbouwt groenten, fruit en kruiden. De toegang is gratis en we krijgen gratis eten en drinken. De boer is superaardig en vertelt ons over 2008. We krijgen zoete aardappel met zout voorgeschoteld, papaya, gedroogde banaan, een soort van jam, bramen, pinda's en zelfgemaakte sap van passievrucht. Splitland zelf was ook best interessant. Het is niet heel groot. We zien veel grote gekleurde hagedissen. We geven de boer een fooi en hij neemt het aan alsof het een miljoen is.
Op de terugweg worden we staande gehouden door oom agent: of ik even mijn rijbewijs wil laten zien, of het Zweedse meisje mijn vriendin is, en of hij een selfie met ons mag maken. Ja, was wel apart. Hij bekeek mijn rijbewijs en vroeg aan mij of mijn rijbewijs ook geldig was voor motorbikes. Alsof ik dan 'nee' ga zeggen. Maargoed, we mochten doorrijden. Prima! Je hoort veel verhalen van hostelgenoten die geld moesten betalen for no reason, dus daar zijn we mooi onderuit gekomen. Vanavond wordt er een barbecue georganiseerd door het hostel. Er doen meer dan 50 man mee. Het gaat regenen dus gaan we met zn allen in de gezamelijke bamboehut zitten. Dat was erg gezellig.
De dag erna lever ik mijn scooter in en word ik om 12 uur opgepikt door de minivan. Ik neem afscheid van de groep en van het vriendelijke hostelpersoneel. Na drie uurtjes ben ik weer in Chiang Mai. Het is er een stuk rustiger dan toen met Songkran. Nadat ik ben ingecheckt besluit ik naar de kapper te gaan. Mijn haar is nog nat van de douche maar het moest weer gewassen worden bij de kapster. Dit doet ze door een massagetafel voor de wasbak te zetten. Lekker onhandig. Vervolgens laat ze mij weten dat mijn haar er echt niet uitziet maar dat ik niet bang moet zijn want ik zal hier naar buiten lopen als de meest sexy man op aarde. Dat is een flinke belofte, maar klinkt goed toch? Nou, schaar erin. Ze heet Christy en zonder aarzelen legt ze haar hele levensverhaal op tafel. Ze is gescheiden maar het leven is een groot leerproces en hapiness staat altijd op #1 dus soms moet je nou eenmaal moeilijke besluiten nemen. Wijze taal voor iemand van 28. "Zal ik je wenkbrauwen ook doen" sure, if you think it's necessary". Hats, wenkbrauw weg. Ik zeg pfoe, dat is wel heel erg kort. " Zal ik die ander ook doen?" Ja natuurlijk! 'Weet je wat het is', zegt ze. 'De haartjes boven op je wenkbrauwen zijn blond'. Dus ik moet maar mascara kopen om vervolgens elke dag mijn wenkbrauwen te makeuppen? Ja inderdaad, maar ze wilde het ook wel permanent voor me kleuren. Ik heb vriendelijk bedankt. Ik loop liever een paar weken voor lul. Mijn haar is nog nooit zo kort geweest, maargoed, volgens Christy zie ik eruit als een jonge God. En dat voor een paar euro!
Ik ga weer langs bij de lady with the cowboy hat en dan vroeg naar bed. Om 5 uur gaat mijn wekker. Ik loop naar het vliegveld. Onderweg hap ik een 7eleven-tosti. Dikke tip voor iedereen die in de toekomst naar Thailand gaat: de Croissant Tuna-Salamon tosti is het lekkerst. Ja, ik heb ze allemaal geprobeerd ja. Behalve kaas-aardbei. Er zijn grenzen.
Bij het inchecken wordt mij gevraagd of ik het oke vind om weer naast de nooddeur te zitten. Ohjazeker! Beenruimte! Een uurtje later landen we op Bangkok. Iedereen klappen, Disney's Pocahontas themesong wordt aangezet, such a feelgood moment.
In Bangkok ga ik direct naar de ambassade van Myanmar: over 48 uur stap ik op het vliegtuig naar Mandalay en ik moet mijn visum nog regelen. Op de ambassade moet ik een formuliertje invullen met wel een hele hoop informatie, zelfs de kleur van mijn haar en ogen moet ik noteren. Morgen kan ik mijn visum afhalen, dus dat is mooi! In het hostel ontmoet ik dezelfde mensen als twee weken terug. Zij zijn een weekje naar Koh Tao geweest. Ook schuift er een man uit Texas aan. Hij is een gepensioneerde Navy-veteraan van 50. Hele relaxte vent. We hebben het over verschillende landen die we hebben bezocht en over muziek. Deze man heeft Frank Sinatra twee keer live gezien! Hoe tof is dat!
Weer een dag rondslenteren in Bangkok. De hele dag heb ik gelopen. Tegen de avond besluit ik terug te gaan. Ik ben aan de noordzijde van de stad. Dan blijkt dat de boot niet meer vaart na 18.00 uur. Een taxi is relatief prijzig dus ik besluit te lopen. 3 uur later terug in het hostel. Gesloopt! Inchecken, douchen en m'n bed in.
Vanmorgen heb ik de skytrain en de trein naar het vliegveld genomen. Ik vlieg ik vanaf een kleiner vliegveldje ten noorden van Bangkok. Na de skytrain en de metro stap ik op de trein. Een kaartje kost 7 eurocent. Over 2 uurtjes vlieg ik naar Mandalay, Myanmar: het vierde en laatste land van mijn trip.
Groetjes!
