9. Chiang Mai en het Songkran Festival

Ik zit in de bus van Chiang Mai naar Pai dus heb mooi even tijd om een nieuw blogje te tikken.

We beginnen in Bangkok. Ik heb in de afgelopen dagen de hele stad al gezien. Vandaag beginnen we traditiegetrouw met een 7eleven ontbijtje. Ik loop naar het MBK: een gigantisch winkelcentrum. De mall bestaat uit meerdere gebouwen met meerdere verdiepingen. Ik koop een tshirt en een portomonee van leer; ze bewijzen dat het echt leer is door met een aansteker een vlammetje tegen de portomonee aan te houden. Er is ook een grote muziekwinkel waar ik even los kan gaan op een drumstel.

In het hostel plan ik de laatste weken van m'n trip. 3 mei vlieg ik naar huis. Mooi op tijd voor papa's verjaardag en het bevrijdingsfestival. Vanavond is beerpongavond. Met 15 hostelgenoten doen we een toernooi. Ik vorm een team met een meisje uit Texas. Zij is supergoed dus dat compenseert mooi mijn belabberde worpen. Sommigen gaan nog naar khoa san road voor een dansje, maar ik ben gesloopt. Mijn laatste nachtje in Bangkok. Omdat ik over 2 weken vanuit Bangkok terug naar huis vlieg, laat ik wat spullen achter in het hostel. Samen met Guru uit Inda pak ik de boot naar de stad. We dwalen een beetje rond, lunchen en kopen souvenirs. Met de skytrain rijden we terug. In hostel spreek ik Jon uit Ierland. Hij heeft twee jaar in Chiang Mai gewoond. Op de maps laat hij mij alle leuke plekken zien. Om 22.00 uur pak ik de skytrain naar het vliegveld. Mijn vlucht is om 5AM maar 's nachts rijdt het OV niet en de taxi's zijn relatief duur. Waarschijnlijk kan ik wel een uiltje knappen op het vliegveld.

Binnen staat de airco op 16 graden en buiten, zelfs 's nachts, is het benauwd. De intercom staat op standje gehoorbeschadiging dus dat wordt een nachtje doorhalen. Ik stap het vliegtuig in en het eerste wat mij opvalt is de beenruimte. Daar passen mijn stelten nooit in. Maar wat blijkt: ik zit naast de nooduitgang, en ik heb 3 stoelen voor mezelf. Heel relaxt!

's Ochtends vroeg kom ik aan in het hostel in Chiang Mai. Het hostelpersoneel is supervriendelijk, ik mag het ontbijt van deze morgen al meepakken. Ik loop een rondje door de stad. Het oude stadscentrum is vierkant en omringt met stadsmuren en een gracht. Op straat lopen de kinderen al rond met waterpistolen en zonder genade wordt je natgespoten. Ik helemaal door het lint natuurlijk.
Nee, maar ik zag wel bij het winkeltje tegenover het hostel een supersoaker van een paar euro. Mijn wraak zal zoet zijn.

Terug naar het hostel. Kom ik op de kamer. Zit het meisje uit Chicago daar met wie ik een week heb gereisd in Vietnam. Dineetje doen, zij vertellen over Laos, ik over Cambodja. We eten Khao Soi, pittige curry met noodles en kip. Dit gerecht is alleen in Noord-Thailand verkrijgbaar. Superlekker! Maar wel flink pittig. We lopen naar een marktje verderop. Ik probeer er durian: een grote vrucht die vooral bekend staat om de penetrante putlucht die er vanaf komt. Het is verboden om durian te eten in openbare gebouwen en het openbaar vervoer. Ook het hostel heeft een bordje met: verboden voor wapens, drugs en durian. Nja goed, het beeld is geschetst. Waarom verkopen ze het dan nog? Omdat het onwijs lekker is! Goed de tandjes poetsen vanavond.

Op de markt staat een kraampje met een verdacht lange rij. Ik vraag aan een gast in de rij waarom deze kraam zo populair is: blijkbaar heeft de host van een bekende Amerikaanse kookshow (Anthony Bourdain) deze kraam een keer vermeld in een column waarin hij het eten flink de hemel in prijst. Hij heeft het over the lady with the cowboy hat. Ze heeft één gerecht op het menu staan: langzaam gegaard varkensvlees. Wij hebben net een flinke bak Khao Soi op dus we gaan hier morgen eten.

De dag erna gaan we naar de chinese markt. Hier vinden we waterpistolen. Heb er een mooie supersoaker gekocht voor een paar euro. Klaar voor de Songkran die morgen officieel begint.

Mijn haar is flink lang aan het worden dus ik ga op zoek naar een kapper, maar ze zijn allemaal al dicht in verband met het festival. 's Avonds doen we een kookworkshop. Nadat de docent zich heeft voorgesteld lopen we met z'n allen naar de versmarkt een kilometer verderop. Onderweg lopen we langs meerdere hostels waar fanatieke hostelgangers zwaarbewapend buiten staan. Het is onvermijdelijk: naast de ingrediënten halen we allemaal een nat pak.

We zijn met een groep van 14, allemaal ons eigen fornuis, wokpan, snijplankje en ingrediënten. Onze docent is de grappigste man van heel Thailand! Of nouja, man, hij was al nat voordat we naar de markt gingen, aldus de Nederlander naast me. Maar echt, we hebben tranen gelachen om deze vent.
Goed, nou, het koken: we begonnen met Padthai, het bekendste gerecht van Thailand, al eten de locals het niet zo vaak. Die geven de voorkeur aan rijst. Vervolgens rollen we onze eigen loempia. We koken zoete sticky rice met mango en we leren hoe we khao soi maken. Ik heb mijn buik rond gegeten. 's avonds chillen we met een paar Filipijnen en Britten in het hostel. We maken het niet te laat: morgen wordt een lange dag.

Na een stevig 7eleven toastie-ontbijt pakken we onze waterguns. Op straat staan grote tonnen met water. Soms hebben ze er enorme ijsblokken ingedaan. Dat maakt zo'n bucket in je nek niet bepaald aangenamer. Het voornaamste target is het hostel aan de overkant en locals in pickup-trucks. Veel gezinnen en vriendengroepen rijden langzaam rond, staand achterin de pickups met een flinke ton water in de trunk. Buiten houd je het nog geen seconde droog. Red taxi's zijn het leukste doelwit.

Er rijden hier veel rode taxi's rond, dit zijn overdekte pickup-trucks die je goedkoop van A naar B brengen. De trucks hebben achterin twee bankjes aan weerskanten en instappen doe je aan de achterkant. De trucks hebben geen deur achterin waardoor het een makkelijk doelwit is voor mijn met emmers bewapende hostelgenoten.
Als het verkeerslicht in de straat op rood staat rennen we met z'n allen al joelend naar de overkant alszijnde een guerilla-aanval.

In de stad is het druk, vooral op het grote plein voor de East Gate. Water uit de gracht wordt gebruikt om te herladen, en dat is niet bepaald zuiver water. Overal is muziek. We lopen een rondje door de stad. Overal is het feest en er is niemand te bekennen met een droog shirt. Na een douche gaan we 's avonds naar Zoë's. Aan één kant van de straat staat een podium waar meerdere dj's draaien. Na de eerste beatdrop gaan de sprinklers boven het publiek aan en wordt de brandslang opengedraaid. Topfeest!

De dag erna doen we een afscheidsontbijtje voor een meisje uit de groep. Het Songkran festival duurt drie dagen, dus het watergevecht is nog niet voorbij. We besluiten vandaag om met zn allen naar de Grand Canyon te gaan. We zijn met z'n 8en dus we nemen een red taxi. Uiteraard worden er een paar emmers water naar binnen geworpen...

The Grand Canyon is een voormalige groeve gevuld met helderblauw water. Midden op het meer is een groot opblaasbaar parcours. We ziplinen naar beneden en vermaken ons de hele dag op het water. De 6 meter hoge trampoline op het water is het leukst, al is de airbag ook fantastisch. Van een 5 meter hoog talud spring je op de enorme halfopgeblazen zak. De persoon aan de andere kant van de zak wordt hierdoor gelanceerd. Je hoeft geen wiskundig genie te zijn om te concluderen dat kleine dunne meisjes hoger vliegen wanneer er 2 gasten tegelijk springen.

Een Amerikaanse jongen uit de groep is net een weekje in Nederland geweest en heeft er antimuggenspray bij de Kruitvat gekocht. Tenminste, dat dacht hij. Bij navragen bleek dat dat spul eigenlijk voor geen meter werkte. Logisch, het was een zalf voor na een muggenbeet.
's Avonds gaan we naar de Lady with the Cowboy hat. Heerlijk mals vlees! Het is de laatste avond voor mij en twee anderen, dus we gaan naar jazz-bar The North Gate. Een live band speelt bekende nummers met een latijns tintje: conga's, bongo's, timbales en de cowbell worden in elk nummer gebruikt. Het is zo druk dat er ook op straat wordt gedanst.
De volgende live band zien we in de reggae bar. Ze spelen waanzinnig goed! Vooral de zanger en de trompetist.

Het waren 3 topdagen in Chiang Mai! Na een heftig emotioneel afscheid van de groep ben ik vanmorgen in de bus naar Pai gestapt. Een weg met een hoop haarspeldbochten. Twee locals naast me hangen boven een plastic zakje. Nog 2 uurtjes het nieuwe album van Kendrick Lamar pompen en dan zijn we er.

De 20e vlieg ik terug naar Bangkok en de 22e staat mijn vlucht naar Mandalay, Myanmar gepland.

Groetjes!