3. Ninh Binh & Phong Nha

Blog nummer 3, de tijd vliegt! Waar was ik.

Ik kwam terug van Ha Long Bay, weer een nachtje in hostel in Hanoi geslapen. Ik heb nu nog 3 weken over voor m'n visum verloopt en in die tijd wil ik via meerdere stadjes naar Saigon rijden. Een tocht van 2100 km te vergelijken met Amsterdam-Lissabon.

Het lijkt me erg tof om dit met een motor te doen, en aangezien ik inmiddels weet hoe zo'n ding werkt, het de politie geen bal kan schelen of je uberhaupt ooit een motor hebt aangeraakt, en de motoren hier onwijs goedkoop zijn, ga ik op zoek. Via een Facebookgroep kom ik in contact met Michael die zn motor, Stacey, verkoopt. Aardige vent, hij is eerlijk over de gebreken van Stacey en vertelt me over de accu: als je langzaam rijdt, brandt het licht ook minder fel en maakt de claxon nauwelijks geluid. Na een proefritje besluit ik niet in te gaan op z'n aanbod.

Ik zie in het hostel een advertentie. Bel de gast en maak een afspraak voor de dag erna 's ochtends 9am. Ik zit voor het hostel op de verkoper te wachten als Binh mij aanspreekt, een jongen van 15 die graag engels wil leren met me. Dus we beginnen te kletsen, hij gaat niet naar school omdat zijn ogen niet goed zijn, hij ziet er inderdaad uit alsof hij blind is. Ik vraag wat hij later wil worden en dat is zanger, alleen hij zegt dat hij te verlegen is. Vervolgens begint hij vollebak "I dont care, I love it" te zingen. Zo passeren er 10 minuten en toen kwam de motorverkoper.

Casey is de verkoper en lijkt sprekend op Jezus: dunne lange gast met een baard en lange haren. Ik maak een proefritje op zijn Suzey. Prima apparaat, behalve dat de metertjes niet werken, geen idee hoe snel ik rijd. Het is een Honda Win: 4 versnellingen, 2 wielen, 100cc manual gearbox. Topsnelheid van 65km, 70 bergafwaarts met de wind in de rug. Ik betaal 6.000.000, bind m'n backpack in de reistas achterop en begin de tocht. Het kost me een uur om Hanoi uit te komen. Het verkeer staat soms zo vast dat zelfs motoren en scooters er niet door kunnen manuvreren.

Het is dus een dingetje hier om je motor een vrouwennaam te geven dus ik vernoem die van mij naar Dora the explorer. Een volle tank kost 4 euro. Zo!, en dat geluid dat Dora maakt, pfoe! Daar kan Akrapovic nog wat van leren! En als je je gas loslaat hoor je van die knallen net als een Harley Davidson. Geweldig!

Het begint te regenen, ik heb een lelijke oranje regenjas gekregen van Jezus. Best lekker die regen, al wordt het zicht er niet beter op. Ik kom na 3 uurtjes aan in Ninh Binh. Backpack dumpen, bak chicken noodlesoup eten en op naar Tam Coc: een soort Halong Bay in het klein. Ik doe een rondvaart. Hochouh? (ofzoiets, je spreekt dr naam uit alsof het een vraag is) is mijn kapitein. Ze roeit met haar voeten, 1.5 uur lang. Ik probeer het natuurlijk ook even. Bak er niets van. Dan maar met handen. Tam Coc is supermooi, we roeien door grotten en rijstvelden. Halverwege probeert Hochouh? dollars te ruilen en kitchy portomonees te verkopen. Zonder succes. Terug op het vasteland rijd ik met Dora terug naar het hostel.

Ik ga in de stad op zoek naar een mobielhouder voor navigantie voor op de motor. Niemand spreekt Engels in de winkels en ze snappen ook met gebaren nauwelijks wat ik bedoel. Nja, morgen maar weer om de zoveel kilometer checken of ik nog goed rij. Even een hapje eten, fresh springrolls, en dan vroeg m'n bed in. Ik word wakker van de trein die al toeterend langsdenderd. 7am ontbijtje fixen, kom erachter dat ik m'n handdoek vergeten ben in Hanoi. Onderweg eentje kopen dus. Vandaag rij ik nog een klein stukje op de 1A (de meest verschrikkelijke weg tussen noord en zuid) en vervolgens steek ik over naar de Ho Chi Minh Highway (HCMH) Omdat de aankomende 500km niets bijzonders te zien is, heb ik niets geboekt dus ergens onderweg een hotel fixen. 500km op 1 dag is te veel heb ik me laten vertellen, en kan ik me goed voorstellen na de 3 uur/100km van gister.

Veel motregen, kletsnat, kom na 2 uur op de HCMH. Prachtige landschappen. Nadat ik tegen de middag ergens een bak noodles heb gescoord valt een uurtje later ineens m'n motor uit in the middle of knowwhere. Terwijl ik in mijn hoofd alle scheldwoorden opnoem die het woordenboek rijk is, stopt er een meneer. Hij helpt mij door fikse trap tegen Dora's kickstart te geven. Ze slaat aan en als een gelukkig man rijd ik door. 500 meter. Dora valt weer uit. Een mevrouw wijst mij naar een garage 500 meter verderop. De meneer kijkt er 5 minuten naar en vervangt twee onderdelen en voila, ze start weer. 4000,- lichter. Een minuut later valt ze weer uit en op dat moment bedenk ik me dat de tank leeg is. Het tankstation is dichtbij. Vet gênant, ik kom daar met de motor aanlopen. Tanken, en we kunnen weer. Jezus had tegen mij gezegd dat Dora makkelijk 400km met een volle tank kon. Nou, dat is dus 250 km.

De regen houdt op. Onderweg lekker meebleren met m'n muziek, genieten van het prachtige uitzicht, terugzwaaien naar kinderen en een paar andere motorbackpackers in tegengestelde richting. Na 300km kom ik in Pho Chau. Ik rij het dorpje in en vind een hotel. Eerst douchen, mijn gezicht is zwart. Ik ga op zoek naar avondeten en een handdoek. Volgens mij hebben ze hier nog nooit iemand hoger dan 1meter60 gezien, laat staan een whiteboy. Ik word door veel mensen aangestaard of begroet.

Vandaag stond ik vroeg op, Dora aftanken en voorzien van verse olie. Zelf wat rijst eten en om 8.00 rijden we verder richting Phong Nha. De HCMH is fantastisch! Wederom veel rijstvelden, kleine dorpjes, bergweggetjes en veel regen. Kletsnat kom ik rond 14.00 aan in Phong Nha. Ik verblijf de aankomende 2 dagen in een relaxt hostel: Easy Tiger. Er zijn hier veel backpackers en in de omgeving kan je leuke activiteiten doen dus ik ben benieuwd.

Het plan: na het weekend rijden Dora en ik via Hue naar Hoi An, en dan zijn we alweer halverwege Vietnam!